Ramo ve Go-Go haftanın tandasını sunar!

Tandamızı dinleyebilmek için yazının başlığına tıklayıp tamamını görüntülemeniz gerekmektedir.

Bu haftanın tandasını Alfredo Gobbi orkestrasının 40’lı yılların sonlarında kaydettiği valslerden hazırladık. Afiyetle dinleyiniz diye;

1. Alfredo Gobbi & Ángel Díaz y Jorge Maciel – Tu Amargura (1949)
2. Alfredo Gobbi & Carlos Heredia y Hugo Soler – Amémonos (1948)
3. Alfredo Gobbi & Carlos Heredia y Hugo Soler – Adoración (1947)

Alfredo Gobbi hakkında biraz bilgi vermek gerekirse;

14.5.1912-21.5.1965 tarihleri arasında yaşamış, violonist, kompozitör ve orkestra şefidir. Lakabı “Tangonun Romantik Kemanı” olan müzisyenin gerçek adı Alfredo Julio Floro Gobbi’dir. Paris’te doğan Gobbi’nin anne ve babası, “Los Gobbi” isminde düet yapan varyete artisleri olduğu için müzikle içiçe büyümüştür. Gobbi 1 yaşındayken, ailesi Buenos Aires’e göç etmiş, 6 yaşında piyano çalışmalarına, 10 yaşına geldiğinde ise keman çalışmalarına başlamıştır. 13 yaşına geldiğinde konservatuarda keman eğitimi almaya başlamıştır.
Gobbi’nin tarzı, her ne kadar de Caro ve di Sarli’nin tango tarzına benzetilse de, O nev-i şahsına münhasır bir tango stili oluşturmuştur. Şarkıları ritmik ve armonik yönden oldukça zengindir. İlk bestesi “Perro Fiel” i 1926 yılında yapmıştır. Juan Félix Maglio, Roberto Firpo, Orlando Goñi, Anselmo Alfredo Aieta, Pedro Laurenz ve Osvaldo Pugliese gibi büyük orkestralarla çalışmıştır. 1942 yılında kendi orkestrasını kuran Gobbi, ilk albüm kaydını 1947’de yapmış ve bu albüme babasının bestesi olan bir vals şarkısını koymuştur. Bu şarkının vokallerini ise Carlos Heredia ve Hugo Soler yapmıştır. Jorge Maciel başta olmak üzere, Tito Landó, Alfredo del Río, Hugo Soler ve Carlos Heredia gibi şarkıcılarla çalışmıştır.

Videoyu izlemek için yukarıdaki başlığa tıklayınız.

Bu haftanın tandasını Ángel D’Agostino orkestrasının başlıca vokalisti Ángel Vargas ile kaydettiği tangolardan hazırladık. Şarkıların tamamı D’Agostino Orkestrası’nın “De FM Tango Para Usted Vol. 1” adlı albümünden. Keyifle dinleyiniz diye;

1. Ángel D’Agostino / Ángel Vargas – Tres Esquinas (1941)
2. Ángel D’Agostino / Ángel Vargas – Una Pena (1941)
3. Ángel D’Agostino / Ángel Vargas – Muchacho (1940)
4. Ángel D’Agostino / Ángel Vargas – Ahora No Me Conocés (1941)

Ángel D’Agostino hakkında biraz bilgi vermek gerekirse;
25.5.1900-16.1.1991 tarihleri arasında yaşamış Buenos Aires doğumlu piyanist, kompozitör ve orkestra şefidir. Gerçek adı Ángel Domingo Emilio D’Agostino olan müzisyenin orkestrası, di Sarli ve D’Arienzo orkestraları kadar popüler ya da fenomen olmamasına rağmen 1940’lı yıllardan beri tango jenerasyonları tarafından hakettiği saygıyı ve hayranlığı görmüştür. Babası ve amcası müzisyen olduğundan müzik onun için günlük alışıldık birşeydi. Hatta ve hatta evdeki piyano onun için bir oyuncak görevi görüyor gibiydi ve müzik nedeniyle liseyi yarıda bıraktı.
D’Agostino’nun orkestrasında ve müziğinde, kendine özgü bir büyü bulunmakta ve derinden bir etki bırakmaktadır. Basitlik ve kalite orkestranın iki önemli özelliğidir. D’Agostino basit müzikal figürlerden oluşan bir stil yaratmış, orkestranın yapmış olduğu kayıtların yaklaşık %70’ne eşlik etmiş ve tango literatüründe bir orkestrayla bu kadar fazlasıyla özdeşleşmiş tek vokalist olan Ángel Vargas’ın orkestradaki varlığı diğer müzisyenlerin bireysel çalışmaları ile farklı noktalarda birleşerek orkestranın bütününde tarihin en önemli tango figürleri arasında sayılmasına sebep olmuştur. D’Agostino’nun kendi ifadesiyle; “Ben bir milongueroyum ve her zaman bu kelimenin hakkını vermeye çalıştım. Çok iyi bir dansçıydım ve çok iyi dansçılara eşlik ettim. Bu nedenlerle orkestramda hiç ödün vermediğim iki anlayışa yer verdim; melodik düzene saygı ve dansı kolaylaştırmak için ritmi vurgulamak. Eserlerde vokal bölümü başladığında ve sahne ışıkları müzisyenlerden şarkıcıya yöneldiğinde enstrümanların ve vokallerin dansı sekteye uğratacak şekilde birbirlerini kesmelerine hiç izin vermedim. Bu yüzden vokali hep bir başka enstrüman olarak düşündüm. Belki biraz daha imtiyazlı bir enstrüman, o kadar..”
D’Agostino tam bir Buenos Aires karakteriydi ve tek dünyası tango değildi. Çok yetenekli ve inatçı bir kumarbazdı. Birgün çok düzenli olarak poker oynayama gittiği sosyetik bir mekanda ünlü söz yazarı Enrique Cadícamo ile tanıştı. Çok iyi dost olan bu ikilinin ilginç bir hikayesi vardır ve D’Agostino’nun ne kadar inatçı olduğunu net bir biçimde ifade etmek için yeterlidir. Playboy olan ve bohem hayatı seven D’Agostino ve Cadícamo, herhangi bağlayıcı bir ilişkiyi reddederek birbirlerine hiç evlenmeme sözü vermişlerdi. Ancak Cadícamo 50 yaşından sonra sözünü bozarak 20 yaşında bir kızla evlenince, D’Agostino arkadaşıyla olan tüm bağlarını koparmış ve hayatının geri kalanında onunla konuşmamıştır.
Ángel Vargas başta olmak üzere, Tina García, Rubén Cané, Raúl Aldao gibi isimleri çalıştığı şarkıcılar arasında sayabiliriz. Tres Esquinas, Esta Noche en Buenos Aires ve Mi Chiquita gibi şarkılar en önemli eserleri arasında sayılabilir.

Bu haftanın tandasını tango müziğinin en önemli isimlerinden Osvaldo Pugliese’nin, vokalde Jorge Maciel’le birlikte 1960’lı yıllarda kaydettiği tangolardan hazırladık.

1. Osvaldo Pugliese / Jorge Maciel – El Adiós (1963)
2. Osvaldo Pugliese / Jorge Maciel – Recuerdo (1966)
3. Osvaldo Pugliese / Jorge Maciel – La Vi Llegar (1961)
4. Osvaldo Pugliese / Jorge Maciel – Qué Falta Que Me Hacés! (1964)

Osvaldo Pugliese hakkında biraz bilgi vermek gerekirse;

2.12.1905-25.7.1995 tarihleri arasında yaşamış, ikinci adı Pedro olan piyanist, kompozitör ve orkestra şefidir. İlk müzik derslerini babasından alan Osvaldo, müzisyenlik yolunda ilk adımlarını kemanla atmasına rağmen daha sonra eğitimine piyanoyla devam etmiştir. Babası ve iki kardeşi de müzisyen olan Pugliese, kariyerinin ilk yıllarında sırasıyla Roberto Firpo ve Pedro Maffia gibi büyük orkestralarda çalmıştır. Daha sonraları Alfredo Gobbi’yle kendi orkestrasını kuran sanatçının bandoneonistlerinden biri sonraları çok büyük bir kariyere sahip olacak Aníbal Troilo’dur. Maalesef bu orkestranın ömrü yalnızca birkaç ay sürmüştür. Sonrasında sırasıyla Pedro Laurenz ve Miguel Caló orkestralarında çalışmıştır. Özellikle Caló orkestrasında çalıştığı dönemde tango hakkındaki kendi estetik fikirlerini geliştirme şansı bulmuştur.

1939-1943 yılları arasında çok çalışan ve partnerlerinin de büyük yardımını ve desteğini alan Pugliese, kendi konseptini geliştirdi. 1943 yılında orkestraya Roberto Chanel’in vokalist olarak katılması orkestra için dönüm noktası olmuştur. Daha sonra sırasıyla orkestraya vokalist olarak Alberto Morán, Jorge Vidal, Jorge Maciel ve Miguel Montero gibi birbirinden önemli isimler katılmıştır. Pugliese’nin en önemli eserleri arasında daha sonradan orkestrasının “şükran duası” olarak nitelendirilecek La Yumba, Recuerdo, La Beba, Una Vez ve El Encopao’yu sayabiliriz.

Komünist tutumu ve aktiviteleri nedeniyle yıllar boyunca görsel ve işitsel medyada politik sansüre maruz kalmış, ancak bu onun hayranlarını azaltmamış, halk tarafından kabulünü engellememiştir. Öyle ki; 100. doğum yılı olan 2005 yılı, Arjantin’de Osvaldo Pugliese yılı ilan edilmiştir. Tabii buna rağmen Arjantin’de halen bazı milongalarda Pugliese’nin vokal içeren şarkılarına, sözlerin devrimci içerikleri nedeniyle yer verilmez. Pugliese bir Komünist Parti üyesidir. Komünist düşünceleri ve aktiviteleri nedeniyle sık sık hapse de giren Osvaldo’nun isteği üzerine, her hapse girdiğinde piyanosunun üzerine kırmızı bir gül konur ve milongaya gelenler gülü orda gördüklerinde durumu anlarlar. Müziğindeki ağır ağır başlayan ritimlerin bir anda yetişilemez bir hıza ulaşıp, daha sonra şarkının bir yerlerinde aniden duruşunu, bu durumun yarattığı isyankarlığa bağlayabiliriz.

Sadete gelirsek, kimin müziği dinlediğini Pugliese çaldığında kolayca anlarsınız.